Urodził się 13. 06. 1862 r. w Rudzie Kozielskiej. Był synem Jana i Marianny zd. Garbas[1].
W wieku 28 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, popularnie zwanymi franciszkanami. Celem jego drogi było życie wg rad ewangelicznych w duchu św. Franciszka z Asyżu. W dniu 06. 11. 1890 r. otrzymał wraz z 3 innymi kandydatami habit zakonny z rąk O. Atanazy Kleinwächter, który wówczas pełnił funkcję gwardiana. Początkowo pełnił w zakonie funkcję czeladnika szewskiego. Nowicjat odbył w Harreveld w Holandii, następnie przebywał w klasztorze w Düsseldorfie. W r. 1898 przybył ponownie na Śląsk. Zaangażowany został w budowę klasztoru i kościoła w Borkach Wielkich. Początkowo pełnił funkcję kwestarza, nie zrażał się tym, że zawsze był w drodze i kwestował. Zbierał ofiary pieniężne, jak i budowlane, takie jak: wapno, gips, cegły itp.
Jego siła przekonywania była bardzo duża, potrafił angażować ludzi do pracy, którzy ofiarowali swój czas oraz transport do przewozu materiałów na budowę do Borek. Drogi w tym czasie były w złym stanie, a plac budowy oddalony od miejsca zasiedlenia. Powoli jednak udało się realizować wyznaczony wcześniej plan, a cała budowa trwała od 1906 do 1911 r. Ten okres budowy przyniósł bratu Fidelisowi wiele gorzkich rozczarowań oraz wymagał od niego wiele trudu i samoofiary.
Po ukończeniu budowy w 1911 r. br. Fidelis został skierowany do klasztoru na Górze św. Anny. Tam był odpowiedzialny za budowę kompleksu grot (Groty Lurdskiej wraz z przyległymi stacjami Drogi Krzyżowej). Tak samo jak w Borkach Wielkich br. Fidelis był odpowiedzialny za zorganizowanie materiałów budowlanych i wszelkich środków potrzebnych do realizacji budowy. Trwało to do 1914 r., wcześniej niż można było przypuszczać jego stan zdrowia uległ gwałtownemu pogorszeniu. Od 1919 r. cierpi na zapaść krążeniową, towarzyszy temu tak astmy oraz bolesne bóle nerek.
Tak w murach Boreckich jak i murach Groty na Górze św. Anny, wmurowane jest poświęcenie i praca br. Fidelisa. Gdy prace dobiegły końca, to także życie br. Fidelisa zmierzało już ku ziemskiemu kresowi. Na oczy już prawie nie widział, ale pocieszał się tym że św. Franciszek także pod koniec życia nie widział. To było dla niego wielką pociechą i radością.
Zmarł 3 sierpnia 1923 r. w Leśnicy, przeżywszy 61 lat. Pochowany został 6 sierpnia w podziemiach kaplicy III Upadku na Górze św. Anny[2]. Jego serdeczność i gotowość do niesienia pomocy upodobniły go do św. Franciszka[3].
---
[1] Księga Chrztów parafii Wniebowzięcia NMP w Rudach, T. IV (1855 – 1881), s. 137.
[2] J. Górecki, Pielgrzymowanie Górnoślązaków na Górę św. Anny w latach 1859 – 1914, Katowice2002, s.54.
[3] Seraphische Warte – Beist und Leben in der schlesischen Ordensprovinz der Franziskaner, Totentafel, br. Fidelis Macha, nr 4, Oktober 1923, s. 148 – 149 .
